Zij is wit, Joods, jongste dochter van een begenadigd stel. Nakomertje met twee oudere broers en twee oudere zussen die geen van allen nog thuis wonen. Zij is ook voor het eerst op het Percy College. Ze is benieuwd of ze daar vrienden zal krijgen. Ze is graag alleen, het grote huis waar ze woont past haar wel. Zij heet Elisha maar wil Ellie genoemd worden. Alleen haar moeder weigert dat, daarom noemt Ellie haar Marion in plaats van mama.

Onafscheidelijk

Aan het begin van het schooljaar botsen ze, terwijl ze op zoek zijn naar een klaslokaal, tegen elkaar op. Alle boeken op de grond, excuses en dan kijken ze elkaar aan, barsten in lachen uit. Er is een klik, het voelt als een magisch moment. Hij blijft in haar gedachten, zij laat hem niet meer los. Verder gaat het niet, het blijft dromen over elkaar. Totdat hij overgeplaatst wordt naar haar geschiedenisklas. Hij gaat naast haar zitten en vanaf dat moment zijn ze onafscheidelijk.

Melanine

Elk vrij Wmoment brengen ze samen door. Zij verwondert zich over zijn prachtige body, zijn humor en zijn melanine. Denkt dat het laatste geen rol meer speelt. Hij helpt haar uit de droom. Hij wordt nog steeds beoordeeld op zijn uiterlijk. Te laag ingeschat. Zij filosofeert hoe het zou zijn als ze hem mee naar huis zou nemen.  Hij doet dat, neemt haar mee om met zijn moeder kennis te maken. Zo leren ze elkaar steeds beter kennen. Maar zijn ze echt voor elkaar voorbestemd? Of haalt het leven een lelijke grap met ze uit.

Bitter

Woodson, veelvuldig geëerd met literaire prijzen waaronder de prestigieuze Hans Christian Andersen Award, schreef deze aansprekende young adult roman ruim twintig jaar geleden. Helaas is het thema van discriminatie en achterstelling nog steeds griezelig actueel. De roman is literair prachtig verwoord, maar heeft een o zo bitter eind.