Wagentje

Maar Camille is vastberaden, het moet doorgaan. Zoë weet dat er maar één ding opzit, ticket boeken en zo snel mogelijk richting Frankrijk om zich bij Camille aan te sluiten. Dat van die MS, daar is Zoë vreselijk van geschrokken. Op haar pelgrimage liep een man met een heel handig wagentje, Martin. Ze leerden elkaar goed kennen, daarom durft Zoë hem wel te vragen of ze dat wagentje kan lenen, voor Camille, als het nodig is.

Stoep

Martin denkt onmiddellijk aan Bernhard, de Duitse student die een verbeterde versie van het wagentje heeft gemaakt. Beiden gaan apart (met wagentje) ook op weg naar Camille. Sarah, Martins dochter, die met haar ziel onder de arm loopt, wil graag met haar vader mee. En zo staan binnen een paar dagen na het eerste bericht vier mensen bij Camille en Gilbert op de stoep. Allen vastbesloten ook naar Rome te lopen, of in ieder geval een deel van de route mee te gaan.

Martin

Het karretje is niet nodig, MS heeft Camilles lopen (nog) niet aangetast. Ze heeft vooral cognitieve problemen, ze is vergeetachtig en waar ze een deel van een gebeurtenis kwijt is, verzint ze zelf wel een waarheid. Iedereen moet wel aan elkaar wennen. Zoë merkt al snel dat Sarah en Camille erg goed met elkaar op kunnen schieten. Dat steekt haar, ze zou liever zelf meer met Camille lopen en praten. De hernieuwde kennismaking met Martin verloopt echter boven verwachting. Drie jaar terug heeft ze hem afgewezen, nu lijkt alles koek en ei.

Paus

En zo lopen ze naar Rome, dertien weken lang. Camille hoopt de paus te ontmoeten, Zoë en Martin proberen zich een toekomst samen voor te stellen, Sarah twijfelt over haar studie, Bernhard twijfelt over alles en Gilbert houdt een oogje op het eten en de wijn.